در سال 1307، حکومت پهلوی کشت و تجارت تریاک را در انحصار و کنترل خود درآورد، زیرا این اثر عملاً استفاده از تریاک را گسترش داد. طبق آمار سال 1322 از 14 میلیون نفر در ایران، 10 درصد جمعیت کشور به تریاک معتاد هستند. اما در سال 1333 با اعلام ممنوعیت کشت و استعمال تریاک تعداد معتادان کاهش یافت و مجدداً با واردات تریاک از کشورهای همسایه تعداد معتادان افزایش یافت. این امر در نهایت منجر به اتخاذ سیاست جدیدی از سوی دولت در سال 1347 شد که در آن معتادان به دو گروه ثبت نام کننده یا دارندگان کارت و معتادان غیرقانونی تقسیم می شدند.
به گزارش سلام آنلاین. اوج گیری اعتیاد به تریاک که از زمان قاجار در ایران رو به افزایش بود، پس از روی کار آمدن رضاشاه متوقف نشد تا جایی که کشت و تجارت آن به طور گسترده نفوذ کرد و در میان طبقات مختلف بیشتر مردم را درگیر خود کرد. و این ماده در مناطق مختلف یافت می شود. و تقریبا در هر لایه و لایه اجتماعی استفاده می شود.
بر اساس گزارش های موجود از مصرف تریاک توسط گروه ها و طبقات مختلف مردم در دوره رضاشاه، بیشتر سفرنامه نویسان از شیوع بالای سوء مصرف مواد در ایلات صحبت می کردند. در آن زمان معمولاً تریاک کاران و تریاک کاران معتاد می شدند زیرا به راحتی می توانستند تریاک را در دست خود پیدا کنند. در دوره قاجار و پهلوی نیز تریاک در بین فقرا مصرف می شد و یکی از مهم ترین عوامل مؤثر بر اعتیاد این جامعه فقر و بی خانمانی آنها بود. حتی خود رضاشاه هم جزو کسانی است که تریاک مصرف می کند و به آن معتاد است. در زمان سلطنت وی، شخصی مسئول دادن دوز روزانه از این ماده به او بود، زیرا خرافات در مورد خواص درمانی و درمانی تریاک حتی در اذهان بالاترین مقامات (پادشاهان) رخنه کرده بود و در این زمان، عقاید سنتی نادرست بود. تداوم قوت آن همچنان پابرجاست و این خود عامل مهمی برای گسترش اعتیاد در بین اقشار مختلف جامعه تلقی می شود.
در سال 1307 در مواجهه با این وضعیت، دولت قطعنامه ای صادر کرد و تجارت تریاک را در انحصار خود درآورد، اما نتایج واقعی مردم را نجات نداد. در واقع تجارت تریاک از تجار محلی گرفته شد و به دولت منتقل شد. دولت بیشتر به تقویت پایه مالی خود می اندیشد زیرا تریاک ایرانی نسبت به تریاک ترکیه و افغانستان دارای مرفین با کیفیت بالاتر و مشتریان نقدی بیشتری است. دولت به شدت به پول سازی تریاک نیاز دارد تا برای اصلاحات و اهداف اقتصادی خود هزینه کند. انحصار و کنترل دولت بر کشت و تجارت تریاک خارجی و داخلی در عمل منجر به اقداماتی شده است که می تواند در گسترش مصرف تریاک موثر باشد.با اجبار صاحبان مغازه و مردم. ایجاد مرکز فروش تریاک، آزادسازی خرید و فروش تریاک و وجود مرکز مصرف.
در فضای باز سیاسی پس از شهریور 1320، پزشکان و روشنفکران «انجمن مبارزه با تریاک و مشروبات الکلی» را تشکیل دادند و دولت را برای مبارزه جدی با تریاک تحت فشار قرار دادند. به گزارش انجمن، در سال 1322 از 14 میلیون نفر در ایران، یک میلیون و 400 نفر (10 درصد جمعیت کشور) به تریاک معتاد بودند.
چگونه تریاک به ایران سرایت کرد؟
صادرات تریاک در 1، 2 صندوق شاهمانی و داستان قحطی 2 سال.
تریاک در انحصار حکومت رضاشاه؛ یک آبدارخانه جدید به نام «دارالعلاجه» بسازید.
سهمیه سازمان ملل برای کشت تریاک
در سال 1328 سازمان ملل متحد جلسه ای تشکیل داد که در آن مجوزهای کشت و تولید تریاک بین کشورها تقسیم شد که ایران 25 درصد آن را به خود اختصاص داد. لائوس، برمه، پاکستان، هند، ترکیه، افغانستان و ایران ممکن است از جمله کشورهای تولید کننده تریاک باشند.
قانون منع تریاک
اولین ممنوعیت تریاک در سال 1329 تصویب شد. بر اساس این قاعده برای هر تریاک تولید شده 300 دینار دریافت می شد. ضمناً مصرف کنندگان موظفند تریاک سوخته را به نمایندگی برگردانند و به ازای هر پنی سه حق امتیاز دریافت کنند. بدیهی است که قانون مردم را به مصرف تریاک تشویق می کند.
دولت ایران در سال اول دهه 1330 تعداد معتادان کشور را بیش از 1.5 میلیون نفر تخمین زد که 7 درصد از کل جمعیت کشور را تشکیل می دهد که 98 درصد آن را معتادان به تریاک و مواد مخدر تشکیل می دهند.شربت. در سال 1333 با اعلام ممنوعیت کشت و استعمال تریاک، تعداد معتادان کاهش یافت، اما با ورود تریاک از کشورهای همسایه به ویژه آن سوی مرزهای شرقی کشور، ممنوعیتی برای تعداد معتادان وجود نداشت. تعداد معتادان به مواد مخدر افزایش یافته است. بار دیگر دولت سیاست جدیدی در پیش گرفت و در سال 1347 کشت و مصرف تریاک را آغاز کرد.
در این طرح معتادان به دو گروه ثبت نامی یا دارندگان کارت و معتادان غیرمجاز تقسیم می شوند. گروه اول معتادان بالای 60 سال بودند. برای تامین نیاز این جمعیت ها به تریاک، دولت اجازه کشت تریاک را در مناطق محدودی که تحت کنترل دولت است، داده است.
دولت کشت و استفاده از تریاک را ممنوع کرد
در سال 1334 هجری شمسی با گسترش اعتیاد و قاچاق، دولت با وضع قانونی کشت و استعمال تریاک را ممنوع کرد. پس از تصویب این قانون به وزارت بهداشت، کشور، دارایی، دادگستری و کشاورزی موظف به اجرا شد. از جمله در تهران، معتادان متجاهر در باغ مهران واقع در هر سه خیابان ضرابخانه تهران (ابتدای خیابان پاسداران امروز) نگهداری می شوند. در سایر استان ها به ویژه کرمان و فارس نیز اقدامات مشابهی انجام شده است.
ادامه کشت خشخاش در کشورهای همسایه ترکیه، افغانستان و پاکستان، قاچاق مواد مخدر به ایران را به یک تجارت پرسود تبدیل کرده است. به همین دلیل در سال 1347 قانونی به تصویب رسید که تا زمانی که کشت تریاک در کشورهای همسایه ادامه داشت، وزارت اصلاحات کشاورزی و تعاون روستایی موظف شد تریاک را در ایران به گونه ای کشت کند که تولید و توزیع تریاک را محدود و کنترل کند. در انحصار دولت است و در صورت اعتیاد، کارمندان دولت و حقوق بگیران موظفند به مدت شش ماه مصرف مواد را ترک کنند وگرنه اخراج خواهند شد.
همچنین برای معتادان بالای 60 سال نیز کوپن و کوپن تریاک صادر می شود. در خرداد 1354، 169512 معتاد برای دریافت تریاک ثبت نام کردند که مصرف تریاک مورد نیاز آنها به 180 تن در سال رسید.
انتهای پیام/