نتیجه عبارات بیان شده بدون توجه به رویکرد جناحی، پذیرش این اتفاق و ارزیابی مثبت از این تحول است و البته تداوم این گونه بحث ها برای رسیدن به اجماع نخبگان می تواند کمک کننده باشد، اجازه دهید دستگاه دیپلماسی بهترین تصمیم را بگیرد. . مهم این است که با پرهیز از از هم گسیختگی مجدد روابط با ریاض، این موضوع را یک رویداد ملی بدانیم و اجازه ندهیم رویکرد احزاب و جناح ها این اقدام سنجیده را به چالش تبدیل کند. زمینه توجه. بسیاری از حقایق می توانند این مسیر را مؤثر کنند.
1. قطع رابطه عربستان با ایران سابقه دارد. نارضایتی ریاض از توافق هسته‌ای ایران و غرب و ممانعت از اجرای این توافق، اقدامات عربستان و آمریکا علیه سوریه و عراق و محور مقاومت را با حمایت تکفیری‌ها هماهنگ کردند. افزایش بی سابقه تولید نفت برای کاهش قیمت ها و آسیب رساندن به تولیدکنندگان نفتی و همچنین تجاوز به یمن از عوامل زمینه ای برای تیره شدن روابط است. در همین حال سقوط جرثقیل در مکه و فاجعه منا و کشته شدن صدها ایرانی در اثر بی توجهی مقامات سعودی و همچنین ضرب و شتم ماموران فرودگاه جده بر روی حجاج دو جوان ایرانی. رویدادهایی که باعث سرد شدن روابط دو کشور می شود. اعدام شیخ نمر، روحانی مجاهد عربستان سعودی و تظاهرات خشونت آمیز مسلمانان ایران و جهان که منجر به تظاهرات در مقابل کنسولگری عربستان در مشهد و برخی اقدامات بی حد و حصر شد، تاریکی روابط را در نهایت افزایش داد. دولت عربستان از فضای ایجاد شده بین المللی استفاده کرد و با مظلوم مامی روابط خود را با ایران قطع کرد و در آن زمان عربستان خود را برتر می دانست و پیشنهاد سخاوتمندانه ایران را نپذیرفت. مذاکره برای حل مسئله یمن و ایران وجود ندارد. .
2. توافق ایران و عربستان برای برقراری مجدد روابط رسمی در 28 اسفند 1401 در شرایط بسیار خوبی انجام شد و حاکی از تغییر شرایط منطقه به نفع ایران بود. این توافق در حالی صورت می گیرد که جهان عرب به دنبال عادی سازی روابط با سوریه است و یک هیئت پارلمانی عربی در راه سوریه است و پس از مدت ها خصومت با دمشق، رئیس جمهور بشار اسد را ستایش می کند. در حال حاضر رژیم صهیونیستی به دلیل اعتراضات داخلی گسترده علیه سیاست های نتانیاهو با بی ثباتی مواجه است و نیروهای مقاومت به ویژه مجاهدین فلسطینی در قدرت هستند.
همچنین عراق به عنوان دوست استراتژیک ایران در موقعیت باثباتی قرار دارد. رئیس جمهور و دولت در کشور تشکیل می شود، آمریکایی ها برای خروج از عراق تحت فشار هستند و نیروهای حشدالشعبی در مقابل داعش صف کشیده اند و اجازه حرکت به این گروه تروریستی را نمی دهند. یمن نیز به دلیل اتحاد گروه مجاهد، حمایت مردم و دستیابی به سلاح های مدرن و سطح بالای دیپلماسی و دیپلماسی در وضعیت خوبی قرار دارد. در رابطه با جنگ در اوکراین، ریاض ابراز تمایل کرد که در کنار منطقه و روسیه بماند و در ائتلاف آمریکا و ناتو علیه روسیه قرار نگرفت. این وضعیت به عنوان تضعیف نفوذ آمریکا در عربستان سعودی تلقی می شود و معامله تهران و ریاض در چین نیز به عنوان مقدمه ای برای انتقال قدرت از غرب به شرق مطرح می شود. در این شرایط، عربستان سعودی که زمانی اولین متحد آمریکا در منطقه بود، پس از ماه‌ها مذاکره دیپلماتیک در عراق و عمان، به ایران پیشنهاد روابط داد.
3. جمهوری اسلامی ایران و عربستان سعودی دو کشور بزرگ جهان اسلام هستند و در صورت کاهش اختلافات و تکیه بر هنجارهای موجود می توانند به تقویت وحدت اسلامی و ایستادگی در برابر اسلام گرایی در جهان و دشمنان اسلام کمک کنند. . از سوی دیگر در موضوع اصلی حج، عربستان می تواند تردد زائران ایرانی را تسهیل کند و احتمال افزایش سهمیه نیز وجود دارد. با توجه به محوریت موضوع فلسطین در جهان اسلام و تضعیف رژیم صهیونیستی و وجود تبعیض در سرزمین های اشغالی، همکاری ایران و عربستان سعودی برای آزادی فلسطین و قدس و اراده موثر خواهد بود. تسریع در تضعیف رژیم صهیونیستی. برای حل مسئله یمن و جلوگیری از ادامه این جنگ خونین، مذاکرات ایران و عربستان موثر بوده و به حل مسئله یمن و همچنین تامین امنیت در ایران و عربستان کمک خواهد کرد. می توانند برای تقویت چندجانبه گرایی با یکدیگر همکاری کنند
در مجموع برقراری روابط رسمی بین ایران و عربستان سعودی یک دستاورد ارزشمند برای بخش دیپلماسی ایران است که از حمایت این بخش برخوردار است و می توان آن را بخشی از سیاست نظام برای تقویت روابط با کشورهای همسایه دانست. . پیش بینی می شود پس از بازگشایی دفتر سیاسی و تغییر سفرا، شاهد تحولات مثبتی در روابط تهران – ریاض باشیم و مردم دو کشور و ملت های منطقه از این روابط بهره مند شوند. این هنر دستگاه‌های دیپلماسی دو کشور است که در استفاده از ظرفیت‌های همکاری در دستور کار، تداوم مذاکره و تاکید بر سادگی، صبور باشند و همه می‌توانند نگاه ملی به این رویداد مهم را تقویت کنند. و روش های تبدیل تحزب به انسجام و یکپارچگی برای کمک فکری به دولت.