ثبت تصاویر مردگان کرونا یا سوختن جنگل‌ها؛ کدام سخت‌تر است؟

جمله بالا بخشی از سخنان امی چدی ، عکاس روزنامه ادموند است که در روزهای ابتدایی کورونا عکاسی شده است.

وی درمورد تجربه خود با حادثه کرونا گفت: “ما با یکی از دوستانم که عکاس خبرگزاری شین هوا بود به شمال سفر کردیم.” وقتی به آنجا رسیدیم با سایر دوستان به حمام رفتیم. قبل از ورود ، لباس هایمان را برداشته و مقداری لباس پلاستیکی سیاه پوشیدیم. نام دقیق آن را نمی دانم ، اما می توانم بگویم که با آن لباس ها ، اگر آب تا کمر برسیم ، خیس نمی شویم ، اما نمی دانیم که ویروس می تواند نفوذ کند.

یکی دیگر از جدید برای توصیف در حال حاضر: یک آمبولانس وارد شده است. مردگان با سلام و برکت از ماشین خارج شدند. شخصی ظرفهای بدن را روی کیسه ها و آمبولانس ها می شست. دو یا سه نفر ، لا ila la la Illa الله گویان ، اجساد را برای استحمام بردند. مقامات بهداشتی خانواده مرده را از حمام دور نگه داشتند. فریادهای یک دختر مرده را شنیدم و دیدم که پاهای او ضعیف است و بسیاری از مردم او را تحت شانه نگه می دارند. درون وان وان می گویند علی یا علی و بدن را روی سنگ می گذارند. بوی سرو و کافور از ماسک نفس می کشید. نماز آغاز می شود. من قبلاً در حمام بوده ام و اجساد را غسل داده ام. همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد ، اما در اینجا فرق کرد و همه چیز به طور مسالمت آمیز انجام شد. گویی هر فرد متوفی با آن مرحوم رابطه دارد ، بدن رنج او چنان بی سر و صدا شسته شده است که به مردگان در مقابل خود حسادت می کنید.

“چرا مردگان را بین سوژه های کرونا انتخاب کردید؟”؛ این عکاس پاسخ داد: “فکر می کنم مرگ افراد در این حادثه پایان داستان است و می خواهم با عکس گرفتن از آن ، عمق فاجعه را نشان دهم.” وقتی از بیمارستان عکس می گیرید ، حدود 70 درصد از بیماران بهبود می یابند ، 30 درصد از آنها می میرند و مردم آنطور که باید ترسیده نیستند. زیرا آنها فکر می کنند که در پایان ، شانس خوبی برای بهبودی وجود دارد. اما وقتی عمق تراژدی را نشان می دهی؛ بیشتر و بیشتر مشاهده می شود.

کرونا سخت ترین بحرانی نیست که من تجربه کرده ام

جیدی گفت: “عکاسی از بحران کورونا عجیب ترین چیزی است که من تاکنون در عکاسی مستند دیده ام.” زیرا علاوه بر نگرانی در مورد خودتان ، نگرانی های دیگری نیز دارید. به عنوان مثال ، هنگامی که قصد دارید عکس جنگی بگیرید ، فکر می کنید ممکن است در آنجا کشته شوید ، اما هنگام گرفتن عکس تاج ، نگران این هستید که خانواده یا دوستان خود را به این بیماری آلوده نکنید. با این حال ، من تصمیم گرفتم که این کار را انجام دهم. در عکاسی از این بحران ، وقتی شخصی زندگی خود را از دست می دهد ، خانواده آن شخص عزاداری نمی کند ، اما ما ، به عنوان عکاس یا مسئول تشییع جنازه ، باید نزدیک به آن مرحوم باشیم.

این عکاس گفت: “روز قبل از رفتن به شمال برای گرفتن عکس ، من در وقت شام به خانواده ام گفتم که می خواهم برای کار به شمال بروم.” مادرم می دانست که من قصد دارم از کورونا عکس بگیرم و از من خواست که برای گرفتن عکس به بیمارستان نروم. من به او دروغ گفتم كه نرود تا نگران نباشد.

وی سپس عکس زیر را از جنگل شرح داد: دو هفته بعد از کرونا ، من با آتش به جنگل رفتم. من فکر می کنم هیچ رویدادی وجود ندارد که باعث شود شما بیشتر از یک عکاس تاج بافتنی کنید ، اما به نظر می رسد کار بی پایان است. عکاسی از یک جنگل حاصلخیز ، بارها دشوارتر از تاج است. زیرا آتش سوزی می تواند در هر زمان شما را بسوزاند و از طرف دیگر ما شاهد از بین رفتن جان بسیاری از افراد بوده ایم. بنابراین آنچه را که فکر می کردم هرگز با یک واقعه سخت تر از کرونا روبرو نیستیم ، عقب می کشیم. زیرا هر زمان می تواند سخت تر و سخت تر باشد.

زردی دی گفت: “بعضی از عکاسان به دلیل توانایی هایشان می توانند از هر چیزی عکس های خوبی بگیرند.” با این حال ، عکس هایی که در ایران گرفته شده احتمالاً عجیب ترین است. به دلیل شرایط دفن ما در جهان تجربه کرده ایم و برخی از مردم جان خود را از دست داده اند ، حتی اگر آنها می دانند که دفن این بیماران چقدر خطرناک است ، اما به دلیل ایمان آنها تصمیم گرفته اند قربانی را تمیز کنید. در آنجا می بینم که آنها این کار را با نهایت اخلاص و احترام انجام می دهند ، بنابراین به خودتان می گویید ، “اگر من بمیرم ، امیدوارم که آنها مرا شستشو دهند.

از او سؤال کردیم که آیا از این پس باید عکس کورونا گرفته شود که تأثیرات کورونا تأثیر اجتماعی داشته باشد. وی گفت: در موج اول برخی از جلوه های تاج را عکاسی کردم. به عنوان مثال ، من به ساحل رفتم و در یک محله شلوغ عکس گرفتم که همیشه در آن زمان شلوغ و کاملاً خالی بود. آن جو رسماً یادآور آکوستیک است. تأثیر تاج بر جامعه باید از این پس عکس گرفته شود. زیرا ما به اندازه کافی در بیمارستان عکس گرفتیم. وقتی به تهران برگشتم ، از رستوران ها یا افرادی با صورت های کوتاه عکس می گرفتم. اینها تصاویری هستند که در تاریخ خواهند ماند.

کورونا بر آینده عکاسی خبری تأثیر می گذارد؟

امیر جیدیدی پاسخ داد: “این رویداد (کورونا) عکاسی خبری را تقویت می کند. چند سال پیش ، وقتی برخی از عکس ها برای مردم ناراحت شدند ، مردم به این عکس ها بی اعتماد بودند و اگر قرار بود عکس بگیریم ، می پرسیدند آیا ما اجازه آنها را داریم یا نه. همزمان با کورونا ، مهربانی و محبت بی حد و حصر بین مردم ایجاد شد و اگر قرار بود از آنها عکس بگیریم آنها به ما اجازه نمی دادند. در حقیقت ، شاید بخشی از آن به این دلیل باشد که صورت آنها توسط ماسک صورت پوشانده شده است. در کل ، عکاس در این مدت کار بسیار خوبی انجام داد و به نظر می رسد همه می خواهند با کورونا به جنگ بروند.

انتهای پیام