تسبیح از چه زمانی اختراع شد

تاریخچه تسبیح

در این مقاله سعی شده است در ابتدا به تاریخچه تسبیح بپردازیم و در انتها اطلاعاتی را در مورد خرید تسبیح ، قیمت ، انواع تسبیح و اجزای تشکیل دهنده آن عنوان کنیم. قطع نظر از اینکه تسبیح را بشر اولیه بصورت طوق و به منظور زینت از مهره های مختلف بکار می برده است.

زمان پیدایش تسبیح تاریخچه تسبیح

بطور کلی تسبیح از دوران مسیحیت پیدا شده و مسیحیان تسبیح های طویلی را که از انتهای آن صلیب آویز می کردند به گردن می آویختند . در ابتدا این تسبیح ها حکم زینت را داشته و برای جنس دانه های این تسبیح از همه چیز استفاده می کرده اند که اغلب آنها شیشه ای بوده است. بعدها کشیش های نستورین که در شرق می زیستند از آن برای ذکر اوراد استفاده کردند و بعضی از کاتولیک ها نیز به همین منظور آنرا بکار می بردند .

اما پرتستان‌ها هیچوقت بدین شکل از تسبیح استفاده نکردند و حتی استعمال آنرا بدان منظور منفور می دانند زیرا می گویند در کتاب خدا راجع به آن اشاره‌ای نشده و بطور کلی کسانی را که از تسبیح به منظور اعمال دینی استفاده می کردند تقبیح کرده و به اوهام پرستی و خرافات متهم کرده اند. آنها بر این عقیده اند که عیسی تقلید و اوهام پرستی را منع می کند و استعمال تسبیح و امثال هم را از احکام مردم حساب می کند نه از احکام خدا .

آنگاه که کاتبان و فریسیان اورشلیم نزد عیسی آمده گفتند، چرا شاگردان تو از تقلید مشایخ تجاوز می نمایند، او در جواب گفت، شما نیز به تقلید خویش از حکم خدا چرا تجاوز می کنید سپس عبادت را عبث می کنند زیرا که احکام مردم را به منزله فرائض تعلیم می دهند .

تاریخچه تسبیح

واژه تسبیح در لغت به معنای ذکر خدا و خدا را به نیکی یاد کردن می باشد. تسبیح وسیله ای بوده که از قدیم مورد استفاده قرار میگرفته است. قدیمی ترین تسبیح پیدا شده مربوط به 4000 سال پیش با دانه هایی شیشه می باشد. تسبیح ها شکل ها و رنگ های بسیار متنوعی دارد و هر کدام ویژگی‌های خاصی دارد.

بیشترین تسبیح هایی که امروزه مورد استفاده قرار می گیرد تسبیح با سنگ های معدنی اصلی می باشد که این تسبیح ها بخاطر وجود سنگ های معدنی دارای خواص ارزشمند و بینظیری می باشند. انواع مختلفی از انواع تسبیح های درجه یک با سنگ های معدنی و اصلی در سایت جواهری بینا موجود می باشد برای مشاهده

انواع تسبیح

تسبیح ها انواع مختلفی دارند که براساس نوع شکل، جنس و تعداد دانه، طرز ساخت، کشور های سازنده مورد بررسی قرار می گیرند.

تسبیح اصلی:

تسبیح اصلی به تسبیح سی‌ و سه دانه گفته می شود، برای ذکر تسبیحات حضرت زهرا بهتر است از این تسبیح استفاده کنید.

تسبیح معمولی:

این نوع تسبیح بیشتر در مساجد موجود می باشد. تسبیح های 99 دانه ای که شامل سه قسمت است و به کمک مهره کوچک تر به نام عدسک از هم جدا شده اند.

تسبیح هزار دانه ای:

این تسبیح بسیار طویل می باشد و برای کسانی که دوست دارند مدام در حال ذکر باشند مناسب است. این مدل تسبیح به دلیل داشتن دانه‌های زیادش معروف است. البته بیشتر مخصوص کسانی است که به ذکر علاقه زیادی دارند یا ذکرهای هزارتایی بجا می آورند.

ساختمان تسبیح

• شرابه : منگوله سر تسبیح که گاهی ابریشمی و گاهی فلزی می باشد. می توان از هم برای این قسمت استفاده کرد.
• شیخک : مهره بلندتر و دانه‌بزرگ تسبیح که هر دو انتهای نخ تسبیح را از آن بیرون کرده به هم گره می‌زنند شیخک نام دارد. جنس آن هم فلزی و هم سنگی می تواند باشد.
• دانه ها : تشکیل شده از دانه های تسبیح است.
• عدسک : جدا کننده دانه های تسبیح از یکدیگر. در تسبیح های 101 دانه ای دو عدد عدسک وجود دارد که هر 33 دانه با یک عدسک از هم جدا شده اند.

طرز ساخت تسبیح

‌تسبیح (سُبْحَه یا مِسْبَحه)، به مهره‌هایی به رشته کشیده شده برای شمارش ذکر و گفته می‌شود. تسبیح به این معنی، میان فارسى زبانان رایج است و در به آن () گفته مى‌شود.

تَسْبیح، یا سبحه، رشته‌ای از گره، دانه‌های گیاهی، مهره‌های و که با آن شمار ذکرها، اوراد و جز آن‌ها را نگاه می‌دارند.
‌سُبحه به ، همچنین به ، و دانه‌هاى به كشيده شده‌ جهت گفتن ذكر گفته می‌شود. نظرات مختلفی دربارۀ واژۀ تسبیح (در عربی سُبحه و مُسْبَحه) وجود دارد: برخی این واژه را تصحیف تسلیخ و تشلیخ (به معنای و ) و از غلط‌های مشهور می‌دانند.

خاستگاه تسبیح را دانسته‌اند، اما به روشنی مشخص نیست که مردم کدام سرزمین آسیایی مبتکر آن بوده‌اند. در بسیاری از نقوش و حجاری‌های برجسته کاخ‌های سلطنتی آشور نصیرپال دوم (۸۵۹-۸۸۳ق‌م) در ، و در کاخ پادشاهی سناخریب (۶۸۱-۷۰۴ق‌م) در مالتای، الاهگانی مانند ایشتر (اینانا) و دیگر رب‌النوعها، تسبیح کوچکی از مهره در دست دارند.  بلک، جرمی و آنتونی گرین، ج۱، ص۸۹، فرهنگ‌نامه خدایان، دیوان و نمادهای بین‌النهرین باستان، ترجمه پیمان متین، تهران، ۱۳۸۳ش.

ظاهراً قدیمترین اشاره به تسبیح در ادبیات کهن هندو آمده است، با عنوان گانت تیا یعنی ابزار شمارش ، کانچانیا به معنای درخشش و روشنایی ، ماتا ، مالیکا به معنای تاج گل و سوترا به معنای رشته (نخ) . پارسایان هندو با این وسیله شمار دعاها و خود را نگه می‌داشتند.
در شاخه‌های گوناگون و ، تسبیحها از نظر تعداد دانه و جنس و رنگ متفاوت‌اند و این تفاوتها معانی خاصی دارد. در این آیینها، تسبیح به عنوان و و همچنین برای و گاه به کار می‌رود. تسبیح در مراسم تشرف نیز نقش مهمی دارد؛ مثلاً، برای ورود به آیین (یکی از خدایان در آیین هندو) به فردی که به شش یا می‌رسد، تسبیحی ۱۰۸ دانه می‌آویزند و اذکار خاصی را با آن به او می‌دهند.

تسبیح ظاهراً در بسیاری از تمدن‌های کهن به عنوان ابزار ثبت اعداد، روزها و جز آنها، و برقراری ارتباط از راه نظام گره‌نویسی (هر گره به معنا و مفهوم خاص) و نشانه‌های یاد آورنده در برخی از جامعه‌ها کاربرد داشته است. ادوارد تایلر به ساده‌ترین شکل تسبیح اشاره می‌کند که رشته‌ای نخی از انواع گرهها با رنگهای مختلف بود که هر گره معنایی خاص داشت. همو نظام گره‌نویسی را یکی از مشخصات جوامع دوران کهن می‌داند. مثلاً در باستان مردم رشته‌هایی نخ با گره‌های مختلف به کار می‌بردند که شماره‌ها و فاصله‌ها کار نوشتن را انجام می‌دادند.

در بسیاری از جامعه‌های کهن مانند ، ، و از تسبیح برای نگهداشت روزهای و آیین‌ها، یا از آن همچون و و وسیله و تزیین، یا نشانه ورود به مرحله‌ای خاص در آیین تشرف، استفاده می‌کردند. زنان افریقای مرکزی روزها و ماههای بارداریشان را با زدن گرههایی به رشته‌ای نخ محاسبه می‌کردند. با گذشت زمان و تحول و پیشرفت فرهنگ، کاربری‌های ابزاری تسبیح در جامعه‌ها محدودتر شد و بیش‌تر جنبه دینی و کاربری مذهبی یافت.