چطور به دست خودمان موثرترین داروی دنیا را نابود کردیم؟

تا دو سال پیش ، شاید ما خوشبختی مردم را پس از دریافت داروی معجزه آسایی مانند پنی سیلین تصور نمی کردیم ، اما یک سال و نیم پس از تلاش روزانه برای یافتن درمانی برای کووید -19 ، می توانیم افراد پس از کره زمین را تصور کنیم. ، آنها در مورد آنتی بیوتیک ها و تزریق پنی سیلین در جنگ ویرانگر جهانی دوم و مرگ میلیون ها نفر از زخم های جنگ چه احساسی داشتند؟

پنی سیلین میراث الکساندر فلمینگ اسکاتلندی برای بشریت است. وی برای جشن 140 سالگی امروز در سراسر جهان ، سالها در جستجوی داروهایی بوده است که می توانند عفونت ها را بدون آسیب رساندن به بافتهای سالم بدن کنترل کنند.

شاید داستان کشف پنی سیلین را به عنوان یک مورد جالب از رشد تصادفی قارچ روی نمونه آزمایش شنیده باشید ، اما واقعیت این است که فلمینگ نزدیک به 20 سال از عمر خود را صرف این دارو کرد.

تولید “داروی معجزه آسا” در ابتدا محدود بود و به میدان های نبرد اروپا رسید ، اما پس از پایان جنگ جهانی دوم به تدریج در دسترس عموم قرار گرفت و عمل جراحی را از یک بازی خطرناک به یک درمان تبدیل کرد.

در سال 1945 ، فلمینگ و دو دانشمند دیگر انگلیسی ، هاروارد فلوری و آن چن ، به دلیل این کشف شگفت انگیز ، جایزه نوبل پزشکی را دریافت کردند.

متأسفانه ، شیوع استفاده از داروهای غیرقانونی در 80 سال گذشته باعث شده است که پزشکان بگویند افزایش “مقاومت آنتی بیوتیکی” اکنون به سطوح هشداردهنده ای رسیده است.

به گفته سازمان بهداشت جهانی ، مقاومت آنتی بیوتیکی به این معنی است که میکروارگانیسم های بیماری زایی که برای از بین بردن آنتی بیوتیک ها استفاده می شوند در برابر این داروها با جهش مقاوم هستند.

استفاده از آنتی بیوتیک های دلخواه یکی از دلایل این بحران است. قوانین محدود کننده ای در حال حاضر در بسیاری از کشورها برای تجویز و تجویز این داروها وجود دارد. پزشکان و مقامات بهداشت جهانی امیدوارند با اعمال این محدودیت ها بتوانند اثربخشی این داروی نجات دهنده را حفظ کرده و میراث فلمینگ را برای حداقل یک قرن دیگر حفظ کنند.

انتهای پیام