حکایت قهر و آشتی روزنامه‌ها به روایت محمد بلوری

بیش از شش ماه با ظهور ویروس کرونا ، محیط رسانه ای کشور و همچنین بسیاری از مناطق دیگر با مشکلاتی روبرو شده است. بسیاری از روزنامه نگاران از تحریریه و رسانه ها دور بوده اند و برخی از آنها مصالحه کرده اند. به گفته روزنامه نگار پیشکسوت محمد بلوری ، زمانی در تاریخ مطبوعات ایران به روشی متفاوت وجود داشته است.

بولوری ، معروف به پدر حادثه ، در مصاحبه با سلام آنلاین ، در مطبوعات ایران نوشت و بیش از 60 سال سابقه روزنامه نگاری دارد و دوره دیگری را که خبرنگاران از سال 1336 به این سو از رسانه ها دور بودند ، بازگو می کند. وقتی تا امروز وارد مطبوعات شدم. من سه تعطیلی مطبوعات و فاصله روزنامه نگاران از تحریریه را دیده ام که مشابه فضای رسانه ای فعلی است. حدود 50 سال پیش ، در دولت الامینی ، ژنرال حسین آزود دادستان نظامی سا بود که به او اعدام نظامی می گفتند و او یک سیاستمدار جوان بی رحم بود. در آن زمان ، من با وزیر دادگستری مصاحبه می کردم که در بخشی از سخنان وی گفت که وی ژنرال ایچیمان ایران است. به گفته وی ، ما همچنین این عنوان را در روزنامه “کنهان” قرار دادیم.

وی افزود: این خبر در تهران مانند بمب به نظر می رسد. صبح روز بعد ، من مرتباً از طریق رادیو اعلامیه دولتی می دیدم که روزنامه کنعان اطلاعات نادرستی را منتشر کرده است که وزیر دادگستری آنها را انکار کرده و دستور جمع آوری روزنامه را صادر کرده است. دولت ارمنستان ادعا می کند که وزیر دادگستری چنین مصاحبه ای انجام نداده است. از طرف دیگر ، دانشگاه مشغول بررسی موضوع است و وزیر گفت که او با Blurry مصاحبه کرده است اما من نمی دانستم که این مقاله منتشر می شود یا خیر. در مجموع ، به دلیل همه این فشارها ، روزنامه دو روز چاپ نکرد.

آقای بلوری تعطیلی دوم را اعتصاب رسانه ای در سراسر کشور در سال 1957 توصیف کرد و گفت که اولین تعطیلی پنج روزه تحت دولت شریف امامی بود. در سال 1957 ، فرماندار نظامی تهران ژنرال اسوسی بود که با شریفی امامی چوب بری بود. نخست وزیر به نام آشتی ملی آمد و تلاش کرد اعتصاب عمومی را سرکوب کند ، در حالی که ژنرال اتریش جمعیت را سرکوب کرد. در همان زمان ، استاندار استان چند مستعمره نظامی را برای اداره روزنامه به دفتر روزنامه فرستاد.

این روزنامه نگار پیشکسوت یادآوری کرد: در تاریخ 26 اکتبر 1957 ، در حالی که مشغول ویرایش اخبار در تحریریه بودیم ، دو استعمارگر نظامی وارد تحریریه روزنامه کایان شدند و وارد اتاق شدند. بحث و گفتگو. آنها اسناد را خواندند و هرچه در مورد اعتصاب عمومی نوشتیم را دور ریختند. در این بین ، بلافاصله و بدون برنامه ریزی ، بچه های تحریریه اعتصاب کردند و از آنجا متوجه شدیم که روزنامه “اخبار” به اعتصاب خود ادامه می دهد و “ادن گان” به جنبش پیوست. این. بنابراین تمام روزنامه های سراسر کشور به دلیل حضور مستعمرات نظامی در دفاتر مطبوعات اعتصاب کردند. این بی سابقه است.

وی گفت: “پس از اعتصاب سراسری ، شریف امامی نزد محمدرضا پهلوی رفت و اوضاع را توضیح داد.” سرانجام مستعمره نظامی تحریریه را ترک کرد. اما باز هم تصمیم روزنامه نگاران ادامه اعتصاب است زیرا سانسور همچنان ادامه دارد. دولت باید اطمینان حاصل کند که بازرسی ها را خاتمه می دهد. سرانجام قرار شد حدود 10 نفر از مطبوعات ، از جمله من ، به کاخ نخست وزیر بروند. در این جلسه پرتنش به این نتیجه رسیدیم که روزنامه باید پس از پنج روز وقفه تجدید چاپ شود.

بلوری خاطرنشان می کند: اعتصاب مطبوعاتی سوم نیز در سال 1957 ، درست چند روز قبل از پیروزی انقلاب اسلامی آغاز شد. اعتصاب پس از انقلاب دو ماه و دو روز به طول انجامید و مطبوعات همچنان به پوشش آن پرداختند.

بر این اساس ، بسته شدن ناشی از شیوع ویروس کرونا تا سومین تجربه رسانه ای در نیم قرن اخیر است.

انتهای پیام