نمایش فقر بچه‌ها؟ به چه قیمتی؟

اون چیه؟ یک عکاس به کوره اطراف تهران می رود و تصور می کند ، “هر کودکی دوست دارد یک شاهزاده خانم باشد” ، چرا که پوستر نمایشگاه کودکان را با لباس و آرایش “شاهزاده خانم” قرار می دهد و عکس می گیرد. عکس از آنها. قرار است امروز تصاویر این بچه ها روی دیوارهای گالری باشد اما فعلاً این مراسم لغو شده است.

هر کسی که تا به حال به اجاق گاز رفته باشد می داند که بچه های اجاق گاز بیش از “شاهزاده خانم شدن” آرزو می کنند. در واقع “پرنسس” شدن تصویری ذهنی است که در ذهن والدین کودکان رایج است زیرا آنها مهمانی های مختلفی را برای کودکان و لباس هایی شبیه لباس رهبران کارتون دیزنی می خرند ، در غیر این صورت کودکانی مثل بچه ها در آشپزخانه قطعاً آرزوها هستند از دیگران. از کجا می دانی؟ اگر هرگز از درون اجاق عبور کردید ، می توانید حدس بزنید که بچه هایی که درباره آنها صحبت می کنیم چیست. همانطور که نویسندگان این خطوط می بینند ، زندگی در کوره زندگی نوعی خانواده است ، معمولاً سه یا چهار نسل از مردم در اتاق های کوچک بدون وسایل و از بلوک های بتونی با هم زندگی می کنند تا هنگام ورود باد و باران به سقف محافظت شوند باید با مشمع کف اتاق پوشانده شود و از آنجا که نمی توان تهویه هوا های کوچک را روی سقف قرار داد ، مجبورند آن را جلوی خانه بگذارند.

خاکی که اجاق گاز بر روی آن بنا شده خاک رس بسیار قرمز و نرم است که حتی با حرکات کند و تنفس دشوار رشد می کند و در چنین شرایطی است که پیر و جوان ، به ویژه جوان ، روزانه هشت غذا می خورند. آجر تا 10 ساعت ، آجر را جابجا کنید ، آجر بگذارید ، نردبان آجر را بارگیری کند و هر چقدر هم که تلاش کنند ، به جیب پدر می رود. بیشتر کودکان ، به ویژه آنهایی که مهاجر و فاقد مدارک هستند ، نه تنها به دلیل دور بودن “محل کار” از مدرسه ، بلکه به دلیل مقرون به صرفه بودن کار آنها برای خانواده ، نمی توانند تحصیل کنند. مدارس موقت برای رفع تبعیض علیه این کودکان ایجاد شده اند ، اما در واقع جایی برای همه کودکان وجود ندارد.

کودکان با کفش های پلاستیکی پاره و لباس هایی که برای مدت کوتاهی بین کار با گرد و غبار و بنزین آغشته شده اند ، گاهی دنبال یکدیگر می روند و با ران های قدیمی به سر زنگ زده برمی گردند ، آنها فراتر از دستبند و تاج های آب تمیز هستند. آنها برای جلوگیری از آنها به غذا و امنیت کافی نیاز دارند از کار کردن

در پوستر نمایشگاه که تنها تصویری است که تاکنون منتشر شده است ، یکی از کودکان را می بینیم که سعی می کند لباس تنش درست کند و تاجی پلاستیکی با صلیب نقره در دست دارد. س isال این است که آیا “شاهزاده خانم کوچک” که توسط عکاسان نمایشگاه انتخاب شده و روی پوسترها و دیوارهای گالری قرار می گیرد ، می داند آنها در چه بازی هایی شرکت کرده اند و نتیجه بازی چه خواهد بود؟ فرض کنید یک عکاس ، صادق ، کامل و ساده ، زیرا به راه های دیگری برای مقابله با فقر و سختی های این کودکان فکر نمی کرد ، سعی کرد با برداشتن آن از متن کار آشپزخانه نشان دهد که هر دو کودک این تولد یک کودک است کودک. رفتن به ده ها میلیون استودیو تفاوتی ندارد. اما چگونه عکاس نمایشگاه داستان و حاشیه “ریزا” ، جوانی را که از کودکی در یک برنامه تلویزیونی ظاهر شد و بنا به درخواست طراح به مجری برنامه گفت که “رویایی ندارد” کار کرد؟ از آنجا که کودکی و استفاده از تجهیزات در برنامه های تلویزیونی باعث خودکشی و ناپدید شدن وی شد ، یادتان نیست؟

سالهاست که فعالان حقوق کودک بارها و بارها به این نکته اشاره کرده اند که حتی والدین باید هنگام گرفتن و انتشار عکس از فرزندان خود بسیار احتیاط کنند ، بسیاری از این موارد نقض حقوق کودک است. ما می دانیم که در دنیای اینترنت هیچ چیز قابل پاک شدن نیست و کودکان و نوجوانان ممکن است نتوانند مطابق آنچه والدین خود ارسال کرده اند عمل کنند. این امر نه تنها برای بزرگداشت چنین نمایشگاه هایی بلکه به منظور ارتقا images تصاویر هر نوع کودک به ویژه کودکانی که در همه جا کار می کنند ، از جمله رسانه ها ، باید به صورت کلی انجام شود و باید در نظر گرفته شود کودکان در سنین جوانی ممکن است نخواهند با سابقه کار کودکان روبرو شوید و هویت های تثبیت شده ای را ببینید که فرار را غیر ممکن می کند.

با اطلاعاتی از این دست ، چه کسی می تواند یک هنرمند را به آشپزخانه برساند ، بچه ها را از محل کار خود خارج کند ، به آنها لباس و آرایش بدهد و از آنها عکس بگیرد و سپس روی دیوار بکشد؟ و پوسترهای نمایشگاه برای تبلیغ این تصاویر؟ آیا آنها مانند یک شاهزاده خانم بچه ای را با آشپزخانه تنظیم و نوشتند؟ فروش چیست؟ 15 عکس از کودکان زیبا با پول برای انجام کاری برای کودکان و خانواده ها استفاده می شود؟ افرادی که اینقدر به “اسناد اجتماعی” اهمیت می دهند با خرید عکس هایشان نمی توانند بدون “اثبات مالکیت” به کودکان کمک کنند. وجود این قاب ها روی دیوارهای خانه ها و دفاتر کارهایی که صاحب آن می تواند از عهده خرید “هنرهای اصلی” برآید ، به چه معناست؟ آیا خریداران توجه می کنند؟ یا اینکه قرار است احساس خوشبختی بیشتری داشته باشد تا اینکه هر روز یادآوری شود که “کسانی هستند که محروم هستند”؟

گاهی اوقات محدودیت زیست شناسی ما در حلقه آشنایان و دوستانمان ، بررسی تأثیر اجتماعی یک واقعه را برای ما غیرممکن می کند. برای کسی در پشت صحنه برنامه تلویزیونی که باعث شد “ریزا” بگوید “او رویایی ندارد” ، احتمالاً کودکانی که این کار را تحت فشار عنوان “ریزا ، کودک بدون رویا” انجام می دهند بسیار خم خواهند شد. خودکشی خواهد کرد ، اما آنها درک نمی کنند. برای آنها و دیگران که فقر مانند آنها را می بینند ، و همچنین رسانه ها و هنرمندان ، این کودکان را به تصویر می کشند ، آنها به جامعه یادآوری می کنند که فقر کافی وجود دارد ، مردم اشک می ریزند ، اسپانسرها برای این رنگ ها هزینه می کنند ، بچه های زیبا احتمالا فروخته شود و همه احساس کنند که “مسئولیت اجتماعی” خود را در قبال این آسیب ها و کودکان انجام داده اند ، اما در دنیای واقعی در سرزمین کودکان ، علاوه بر همه پرخاشگری ها و سختی هایی که متحمل شده اند ، مورد حمله دوربین ها نیز قرار گرفته است. و حریم خصوصی آنها نقض شده است ، آنها را ترک کرده اند به همان محل دفن زباله ، همان کارگاه بازگشت. رویارویی با جهانگردان یکی از مشکلات رایج جهل در جامعه امروز ما و فشار مضاعف بر مردم است.

انتهای پیام