سمرقند شهری جهانی و ایرانی

برخیز تا سمرقند را برایش ترک کنیم/ هوایش بوی مولیان می دهد

به اشعار حافظ شیراز/ ترکان کشمیری و سمرقندی (حافظ) می رقصند و می خوانند.

شهری که حافظ به آن افتخار می کند آنجاست که اشعار او در آن می خوانند و می رقصند و با حال و هوای موزون و موزون آن می رقصند. این سمرقند به راستی نگین جهان ایرانی است. معماری و فضای فرهنگی شهر ارتباط تنگاتنگی با گذشته تاریخی آن دارد. اینها ویژگی هایی است که گردشگران را از سراسر جهان جذب می کند.

فردوسی در شاهنامه از سمرقند یاد می کند که شاهکار جاودانه فرهنگ و تمدن و ادب ایران است و حضور پهلوانان در آنجا را افتخار می داند.) معروف به مردم و نامی که با آن زندگی می کنند. هم کسانی که در شهر به دنیا آمده اند و در آن زندگی و خلق کرده اند به سمرقند می بالند و هم شهر به داشتن یک اهالی بزرگ و معروف.

در مرکز سمرقند هتلی به نام «شاهنامه» و در آن محوطه خیابانی باریک و طولانی به نام «ابوالقاسم فردوسی» قرار دارد. در سفرم در هتل شاهنامه در مسافرخانه ای قدیمی با باغی از درختان میوه و گل های سرخ در خیابان ابوالقاسم فردوسی اقامت داشتم. در سمرقند یک ایرانی هرگز احساس تنهایی نمی کرد. هر جا می توانست با دیگران فارسی صحبت کند و پاسخ ها را با تلفظ شیرین تاجیکی گوش کند. دپارتمان زبان فارسی در دانشگاه دولتی سمرقند وجود دارد. در حیاط یکی از محلات مدرسه قدیمی شهر، مجسمه فردوسی طوسی در انجمن دوستی سمرقند و ایران به نام فاریاب نصب شد. تعدادی از ایرانیان در سمرقند زندگی می کنند. در عروسی سمرقند که شرکت کردم، مهمانان به عنوان یک مسافر ایرانی از من استقبال کردند. در مرکز شهر میدانی به نام «ریگستان» قرار دارد که در آن سه مدرسه قدیمی با کاشی کاری های معروف دنیا و معماری تحسین برانگیز قرار دارد. مدارس «شیردر»، «تالاکری» و «الغوبیک» در میدان اصلی دوره تیموری قرار دارد و جشنواره دو ساله موسیقی معروف «شرق ترانی لری» (آواز شرقی) از نوازندگان و هنرمندان تجلیل می‌کند. همه جهات بیش از یک دهه. شرق به این میدان منتهی می شود. در آثار تاریخی شهر، کتیبه هایی با کاشی های آبی به خط فارسی مزین به شعر فارسی یافت می شود. بر پیشانی مدخل «گور امیر» که مقبره تیمور و اهل بیت او قرار دارد، نوشته شده است: «عبدالضیف المحمود البناء الاصفهانی» سمرقند پایتخت تیمور است. شکوه و جلال شهر را می توان به تفصیل در کتاب «سفرنامه کلاویخو» سفیر دربار اسپانیا خواند که از راه ایران به این شهر سفر کرد و به دربار امیر تیمور رسید و از شکوه و عظمت شهر و فرهنگ آن آگاه شد. و فضای سیاسی. مشاهیر ایرانی در این شهر زندگی می کنند.

سمرقند در عین حال ملتی ایرانی و پناهگاه ایرانیان و طبرانی و فارسی زبانان است.

سمرقند یکی از قدیمی ترین شهرهای جهان است که در سال 2007، در دویست و پنجاه و هفتمین سالگرد تأسیس آن جشن گرفته می شود. ازبکستان که اغلب به عنوان “آینه جهان”، “باغ زندگی”، “گوهرهای اسلام”، “مرواریدهای شرق”، “زیبایی سرزمین” شناخته می شود، مرکز تجارت آسیای مرکزی برای 2000 نفر بوده است. یک جاده ابریشم بزرگ وجود دارد. سمرقند در زمان امیر تیمور (تیمور لنگه) پایتخت سیاسی و فرهنگی آسیای میانه نیز بوده است. این افسانه که در دره زرافشان قرار دارد و در میان دامنه‌های پامیرعلایی، کوه واحه قرار گرفته است، هرگز مورد تحسین قرار نگرفته است. این شهر به «شهر سایه های معروف» نیز معروف است که نشان می دهد سمرقند شاهد میدان دید تاریخ آسیای مرکزی است. بیش از 40000 سال پیش، مرزهای طبیعی دست ساز بشر در این منطقه مربوط به دوران پارینه سنگی بوده است. این شهر سزاوار برابری با روم و بابل است و باستان شناسان قدمت این شهر را حداقل به قرن ششم قبل از میلاد می دهند.

سمرقند دومین شهر بزرگ ازبکستان است که قدمت آن به روم، آتن و بابل می رسد و قدمت آن به 25 قرن می رسد. در نسخه های خطی عربی کهن از این شهر به عنوان «گوهر شرق» یاد شده است. اروپایی ها آن را «سرزمین دانشمندان» می نامند. سمرقند شهری بزرگ و زیبا و شهر افسانه هاست. اسکندر مقدونی وقتی سمرقند را برای اولین بار دید، گفت: شنیدم که این شهر زیباست، اما هرگز فکر نمی کردم که این شهر به این زیبایی باشد.

«… و اینک نگاهت را به سمرقند بگردان. آیا این شهر ملکه زمین نیست؟ آیا او افتخار نمی کند که بالاتر از همه شهرهاست و سرنوشت همه آن شهرها را در دست دارد؟ (ادگار آلانپو، 1809-1849).

«ما فقط برای سفر سفر نمی کنیم.

با بادهای گرمتر، قلب ما سردتر می شود.

نباید شهوت را بشناسد

ما به دنبال سمرقند هستیم “(جیمز آلروی فالکر).

اینها سخنان زیبا و اشعار لذت بخش غربی هایی است که در مورد شهری شرقی در آسیای مرکزی نوشته اند. این جاذبه برای چیست؟

* منتشر شده در شرق

311311