شخصیت ها روی صحنه قبل از ورود تماشاگران. یکی روی ویلچر نشسته و دیگری در حال حرکت و تقلا در اطراف سازه فلزی وسط صحنه است. و آن یکی روی سراشیبی نشست تا حضار روی آن بنشینند. چراغ های سالن خاموش شد و برنامه با منظره ای عالی شروع شد. وجه مشترک شخصیت ها آسیب دیدگی آنهاست. همه پاهای پیچیده دارند. ابتدا تعجب کردید و می خواستید علت آسیب را بدانید. منتظرند تا رازهایشان در یک صحنه فاش شود. در نهایت، وقتی آسیب‌هایی که زندگی بر ذهن شخصیت اثر گذاشته است را بدانید، آسیب‌ها دیگر مهم نیستند.
شخصیت های «نیوجرسی» در هر صحنه بخشی از زندگی خود را روایت می کنند. گاهی به ترتیب زمانی و گاهی در گذشته و زمان. و از جایی که داستان آنها به هم وصل می شود و پازل ساخته می شود، این داستان به اوج خود می رسد.
داستان افراد خاکستری درگیر در جغرافیا، سنت ها و زندگی سنتی آنها، زخم هایی بر روح آنها باقی می گذارد تا اینکه آنها را کاملاً تغییر داد.
سازه فولادی هرمی شکل دکوراسیون کل صحنه را تشکیل می دهد. دکور بعد از صحنه‌های بسیار هوشمندانه شخصیتی پیدا می‌کند و کارکردهای متفاوتی را برای خدمت به داستان در تمام زوایا پیدا می‌کند.
بازی «نیوجرسی» با تمام نکات مثبتش یک نقطه ضعف دارد و آن اوج کم است. نقطه اوجی که باید مخاطب را روی صندلی خود بنشیند، اما نویسندگان – شاید عمدی – به سرعت از آن عبور می کنند.
بازیگران در برخی صحنه ها با توجه به سن خود عمل می کنند تا تماشاگر را غافلگیر کنند. مهتاب تجارتی در صحنه احساسی و میشم میرزایی و محمد لاریان با کمدی که می دهند داستان تلخ «نیوجرسی» در بیشتر سکانس ها این گونه است.
امیرحسین فتحی که به نظر می رسد در سینما و احتمالا خارج از سایه «فضل پدر» سعی دارد پاهایش را محکم کند، در بسیاری از سکانس ها مخاطب را مجذوب خود می کند.
«نیوجرسی» اثر سعید دشتی است. کارگردانی که در ابتدای سال پرفروش‌ترین نمایش سالانه را روی صحنه داشت و حالا با این نمایش جدید، نمایشنامه‌اش را صالح علوی زاده بر اساس طراحی خودش نوشته است، مصمم به نظر می‌رسد در این نمایش برجستگی بیشتری خواهد داشت. تئاتر و به زودی تعداد بیشتری از او در این زمینه حضور خواهند داشت.
5757